Ferrari 125 S (zwane również 125 lub 125 Sport) – pierwszy samochód wyprodukowany przez włoską firmę Ferrari w latach 40. Samochód zadebiutował 11 maja 1947 roku na torze wyścigowym w miasteczku Piacenza. Auto wyposażono w widlasty dwunastocylindrowy silnik o pojemności 1,5 litra (jest to prawdopodobnie najmniejszy silnik V12 w historii motoryzacji). Nadwozie zaprojektowane zostało przez Gioachino Colombo oraz Giuseppe Busso. Wyprodukowano 2 egzemplarze Ferrari 125 S, aby spełnić wymagania homologacyjne dla Formuły 2. Żaden z egzemplarzy nie zachował się do dnia dzisiejszego, ponieważ samochody rozebrano na części, które posłużyły do zbudowania kolejnego modelu Ferrari 159 S. Silnik z modelu 159 S po niewielkich modyfikacjach został wykorzystany następnie w modelu Ferrari 166. Aby legenda Ferrari wciąż była żywa w 1987, włoska manufaktura Michelotto tradycyjnymi metodami produkcji z oryginalnych części obudowała model 125 S o seryjnym numerze 90125. Mimo wszystkich dokonanych zabiegów auto nosi statut repliki.

Typ silnika: V12, dwa zawory na cylinder
Pojemność: 1497 cm³
Stopień kompresji: 9,5:1
Napęd: tylna oś

Prędkość maksymalna: 155 km/h
Moc maksymalna: 120 KM (88 kW) przy 6800 obr/min

Konstrukcja nośna i zawieszenie pojazdu nie różniło się od poprzednika, powiększeniu uległ jedynie silnik auta z 1,5 l w modelu 125 do 1,9 l w nowym Ferrari 159 S, pozwoliło to na zwiększenie mocy do 125 KM. Zachowano układ zasilania w postaci potrójnie zamont owanego podwójnego ssania. Pięciostopniowa manualna skrzynia biegów nie uległa zmianie. Powstały 2 egzemplarze Ferrari 159 S. Jedno z aut przetrwało do dziś, ale pod nazwą swojego następcy Ferrari 166 Spyder Corsa o numerze seryjnym 002C. Jest to najstarszy zachowany model Ferrari.

NAPĘD

Typ silnika: V12
Pojemność: 1902 cm³
Napęd: tylna oś

Moc maksymalna: 125 KM (92 kW)
Moment obrotowy: 130 Nm

Ferrari 159 S debiutowało 15 sierpnia 1947 roku na torze Circuito di Pescara z Franco Cortese za kierownicą. Mimo starań 159 S podobnie jak model Ferrari 125 S nie był wystarczająco szybki aby pokonać 6CS 1500 w końcówce sezonu 1947 roku. Jednakże 12 października 1947 w Turin Grand Prix model 159 S wygrywa wyścig, auto prowadził Francuz Raymond Sommer.

Cena dotyczy modelu Ferrari 166 Spyder Corsa o numerze seryjnym 002C. W roku 2004 auto zostało sprzedane na aukcji za 775 000 $, obecna wartość to ponad milion €.

Auto bazujące na podzespołach modelu Ferrari 125 S zdominowało tory wyścigowe przełomu lat 40. i 50. XX wieku. Model 166 S produkowany był z pięcioma różnymi nadwoziami, najsłynniejsze z nich to Spyder Corsa (9 egzemplarzy) i MM Barchetta. Konstrukcja auta opierała się na modelach poprzednich 125 S oraz 159 S. Dokonano kolejnego zwiększenia pojemności silnika do 2 litrów, dawało to moc 140 KM (przy zasilaniu 3 gaźnikowym). Zbudowano 39 egzemplarzy modelu Ferrari 166 S, wersja Spyder Corsa o numerze seryjnym 002C jest najstarszym zachowanym modelem Ferrari.

Model: 166 MM
Lata produkcji: 1948-1950
Cena w chwili rozpoczęcia produkcji (1947): auto nigdy nie było w sprzedaży
Liczba wyprodukowanych egzemplarzy: 25
Projekt nadwozia:
Zbiornik paliwa: 90 l
Masa własna: 650 kg
Ogumienie: 5.90 R 15

Typ silnika: V12
Pojemność: 1995 cm³
Napęd: tylna oś

Prędkość maksymalna: 201 km/h
Moc maksymalna: 140 KM
0-100 km/h: 10,3 s<>br Czas przejazdu 1/4 mili: 17,4 s

Ferrari 166 S jako jedyny samochód w historii wygrał trzy najważniejsze wyścigi sezonu 1949 roku; 24h Le Mans, Mille Miglia (dwukrotnie 1948 i 1949) oraz 24-godzinny Spa.

W 1953 roku wyprodukowano kilka sztuk modelu Ferrari 166 MM/1953

Cena rynkowa 1 250 000 € (w roku 2005) – dotyczy modelu, którego podane są osiągi tj. Ferrari 166 MM Barchetta z roku 1948.

Ferrari 195 S to sportowy samochód wyprodukowany w 1950. Zadebiutował 2 kwietnia 1950 w Giro di Sicilia. Auto bazowało na Ferrari 166 MM które również brało udział w tym wyścigu. Silnik jaki umieszczono pod maską to kolejny raz powiększona V12 z pierwszego modelu Ferrari 125 S. Na Mulsanne Straight na torze w Le Mans samochód uzyskał prędkość 209 km/h. Wyprodukowano 5 egzemplarzy 195 S, z których 4 to zwrócone do fabryki w celu zwiększenia mocy Ferrari 166 MM.

Lata produkcji: 1950
Cena w chwili rozpoczęcia produkcji (1950): auto nigdy nie było w sprzedaży
Liczba wyprodukowanych egzemplarzy: 5

Typ silnika: V12, dwa zawory na cylinder
Pojemność: 2341 cm³
Stopień sprężania: 10,0:1
Moc maksymalna: 147 KM (108 kW) przy 6600 obr/min
Napęd: tylna oś

Ferrari 340 MM to samochód włoskiej produkcji z początku lat 50. XX wieku. Pierwsze auto ze stajni Ferrari z wielkoblokowym silnikiem V12 Lampredi. Poprzedni silnik V12 Colombo był stosowany w mniejszych modelach m.in. w Ferrari 195 i 212. Zastosowanie dużego silnika zmusiło inżynierów do zbudowania większej płyty podłogowej. Większe Ferrari musiało posiadać odpowiednią moc, która zapewniłaby autu oczekiwaną przez klientów szybkość. Silnik o pojemności 4,1 L osiągał moc 220 KM, co pozwalało na osiągnięcie prędkości od 135 do 150 mph w wersjach wyścigowych. Samochody z homologacją do ruchu ulicznego rozwijały prędkość nie mniejszą niż 217 km/h (135 mph), co nieoficjalnie czyniło z auta najszybszy cywilny samochód świata w latach 1950-1952. Rekord został odebrany w roku 1953 przez Ferrari 375 America. Większość z 25 wyprodukowanych samochodów to wersje wyścigowe.

Lata produkcji: 1950-1952
Model: Vignale Coupe (wersja drogowa)
Liczba wyprodukowanych egzemplarzy: 25
Masa własna: 1021 kg
Ogumienie: przód 5.50 R 16 tył 6.00 R 16

Typ silnika: V12
Pojemność: 4101 cm³
Napęd: tylna oś

Prędkość maksymalna: 217 km/h
Moc maksymalna: 220 KM
0-100 km/h: 6,7s

Ferrari 212 Export to sportowy samochód wyprodukowany w 1950. Zadebiutował 2 kwietnia 1950 w Giro di Sicilia. Auto bazowało na ramie użytej w Ferrari 166 i zmodyfikowanym silniku V12, który po kolejnym powiększeniu pojemności był już 2,6l jednostką napędową. Moc auta to od 150 do 170 KM. W najmocniejszej wyczynowej wersji auto mogło rozpędzić się do 225 km/h. Wyprodukowano 28 egzemplarzy 212 Export, z których 4 zwrócono do fabryki, aby wyjechały z niej jako Ferrari 212/225. Samochód sprzedawany był z przeznaczeniem na tory wyścigowe, jednak klienci chętnie używali auta na co dzień, za sprawą niebywale starannego wykonania każdego z egzemplarzy 212 Export. To właśnie dbałość o szczegóły, dobre osiągi oraz wysoka jakość samochodów marki Ferrari pozwoliły jej na stałe zapuścić korzenie w świecie samochodów sportowych z najwyższej światowej półki.

Lata produkcji: 1950-1952
Cena w chwili rozpoczęcia produkcji (1950):
Liczba wyprodukowanych egzemplarzy: 28
Projekt nadwozia:
Zbiornik paliwa:
Masa własna:
Ogumienie: 5,90 R 15

Typ silnika: V12, 2 zawory na cylinder
Pojemność: 2562 cm³
Stopień kompresji: 8,0:1
Napęd: tylna oś

Ferrari 225 S to samochód wyścigowy z początku lat pieċdzięsiątych XX wieku. Jest to powiększona wersja Ferrari 195 S produkowana w 1952 roku, jako prekursor do nowej gamy modeli serii 250. Wyprodukowano nie więcej niż 9 egzemplarzy, w tym jedno w zamkniętym nadwoziu zaprojektowanym przez Vignale. Model 225 S to pierwszy samochód marki Ferrari testowany na torze Imola.

Lata produkcji: 1952
Cena w chwili rozpoczęcia produkcji (1952): nigdy nie było w sprzedaży

Typ silnika: V12, dwa zawory na cylinder
Pojemność: 2715 cm³
Moc maksymalna: 213 KM (157 kW) przy 7200 obr/min
Skrzynia biegów: 5-biegowa manualna
Napęd: tylna oś

Ferrari 225 S debiutowało w wyścigu Giro di Sicilia w 1952 roku. Siedem samochodów 225 S wzięło udział w wyścigu Mille Miglia, ale wszystkie były zdominowane przez Ferrari 250 S wyposażone w silnik o większej mocy.

Cena za model 225 S wahają się w przedziale 1000 000 - 1 500 000 €.

Ferrari 250 GTO to samochód sportowy wyprodukowany przez włoską firmę Ferrari w małej serii w latach 60. XX wieku[2]. Uznawany za jeden z najsłynniejszych modeli firmy i obecnie za najdroższy model tej marki. Produkowany w latach 1962–1964, zasłynął w wielu wyścigach, gdzie głównym konkurentem był Aston Martin DB4 GTZ. Pierwsza generacja 250 GTO miała charakterystyczne trzy wloty powietrza na masce pomiędzy światłami, tuż ponad chłodnicą. Jednak często je zasłaniano, co widać na zdjęciu poniżej. Wyprodukowano ich (według różnych źródeł) 33 lub 36 egzemplarzy. Auto wyposażono w 12-cylindrowy silnik o pojemności 3 litrów, który uzyskiwał moc ponad 300 KM, co jak na początek lat 60. było imponującą wartością (dla porównania, Porsche 911 z 1964 dysponowało mocą około 130 KM, a było ono uważane za sportowy samochód o niezłych parametrach). Wysokie osiągi samochód zawdzięczał nie tylko silnikowi, lecz także nowatorskiej, jak na tamte czasy, aerodynamicznej karoserii.

Lata produkcji: 1962-1964
Cena w chwili rozpoczęcia produkcji (1962): 18 000 $
Liczba wyprodukowanych egzemplarzy: 33 lub 36
Projekt nadwozia: Sergio Scaglietti
Zbiornik paliwa: 133 l
Masa własna: 1000 kg

Typ silnika: V12
Pojemność: 2953 cm³
Układ zasilania: 6 gaźników dwugardzielowych Weber 38 DCN
Napęd: tylna oś
Moc maksymalna: 290-300 KM (213-220,5 kW) przy 7500 obr./min.
Maksymalny moment obrotowy: 294-343 Nm przy 5500 obr./min.

Prędkość maksymalna: 265 km/h
0-100 km/h: 6,2 s
Czas przejazdu 1/4 mili: 13,5 s

W Ferrari 375 America Wysokie osiągi zapewniał silnik V12 o pojemności 4,5 l i mocy 300 KM. Najbardziej dyskutowanym parametrem samochodu była jego prędkość maksymalna wynosząca według różnych źródeł co najmniej 145 mph. Przyspieszenie wynosiło niewiele ponad 7 sekund do 100 km/h. W 1954 zaprzestano produkcji auta po zbudowaniu 12 egzemplarzy oraz pokazano nowy bardzo podobny model - Ferrari 250 Europa. Pierwszy z egzemplarzy 375 America był gotowy w sierpniu 1953 i do 25 września tego roku był to nieoficjalnie najszybszy samochód świata dopuszczony do ruchu ulicznego, nim Pegaso Z-102 Supercharged ustanowił oficjalny rekord prędkości wynoszący 152 mph. Poprzedni rekord od 1932 roku należał do Duesenberg SJ i wynosił 135 mph. Równie szybkie było Ferrari 340 America w roku 1951.

V12 4,5 l (4523cm³), 2 zawory na cylinder, SOHC
Układ zasilania: trzy gaźniki Weber
Średnica cylindra × skok tłoka: 84,00 mm × 68,00 mm
Stopień sprężania: 8,0:1
Moc maksymalna: 300 KM (223 kW) przy 6300 obr/min
Maksymalny moment obrotowy: b/d

Przyspieszenie 0-100 km/h: 7,4 s
Czas przejazdu pierwszych 400 m: 15,1 s
Prędkość maksymalna: 242 km/h

Ferrari 348 to dwuosobowy samochód sportowy z centralnie umieszczonym silnikiem V8. W 1989 zastąpił model Ferrari 328, a w 1994 został zastąpiony przez Ferrari F355. Wyprodukowano 8844 egzemplarzy modelu 348. Wersje TS i TB produkowane były w latach 1989-1993, GTS i GTB 1993-1994, Spyder zaś 1993-1995.

V8 3,4 l (3405 cm³), 4 zawory na cylinder, DOHC
Układ zasilania: wtrysk Bo Mot M2.5
Średnica cylindra × skok tłoka: 85,00 mm × 75,00 mm
Stopień sprężania: 10,4:1
Moc maksymalna: 300 KM (220 kW) przy 7200 obr./min
Maksymalny moment obrotowy: 323 N•m przy 4200 obr./min

Przyspieszenie 0-100 km/h: 5,6 s
Czas przejazdu pierwszych 400 m: 13,8 s
Czas przejazdu pierwszego kilometra: 24,7 s
Prędkość maksymalna: 275 km/h